Ponešto o Ćopiću - Svetozar Koljević
Zašto je Branko Ćopić bio najpopularniji i najčitaniji srpski pisac dvadesetog veka? Da li zahvaljujući lakoći s kojom se čitaju njegovi paradoksalni uvidi u prirodu ljudskog života? Koliko je u svemu tome značajno što je Ćopić književno tako bogato živeo i u dečijim svetovima, što je tako uspešno pisao prozu i poeziju za decu i omladinu, pa se na taj način približio velikom broju svojih čitalaca već u njihovim formativnim godinama? Ili je, možda, još značajnije što je svekoliko njegovo književno delo utemeljeno na ličnom iskustvu, na preobražavanju neposrednih činjenica života u književne svetove? Ali, kao što je jednom prilikom rekao Ivo Andrić, „činjenice“ u književnosti postaju značajne tek „kad počnu da lebde“. A to znači da „činjenice“, oštro utemeljene u određene, stvarne lokalne okolnosti, ljudske sklonosti i obeležja, počinju metaforički da žive tek kad krenu da se dozivaju sa doživljajima drugih ljudi, sa raznim vremenima i podnebljima, te tako otkrivaju neka trajna obeležja ljudske sudbine. Tako „činjenice“ izrastaju i u antropološke uvide neiscrpne zanimljivosti i smisla. S druge strane, nije li se Ćopić isto tako često i uspešno hvatao u koštac i sa savremenim velikim istorijskim i političkim temama? Da li su, najzad, i rani politički skandali oko njegovih „jeretičkih priča“, kao i kasnije proganjanje zbog pisanja „štetne literature“, doprineli njegovoj popularnosti?
Karakteristike
- Težina: 0.3 kg
- Dimenzije: 135 × 225 × 3 cm
- Godina izdanja: 2018
- Pismo: ćirilica
- Povez: tvrd
- Broj stranica: 128
O autoru
Svetozar Koljević, rođen 1930. godine u Banjoj Luci, studirao je englesku književnost u Zagrebu, Beogradu i Kembridžu. Predavao je englesku književnost na Filozofskom fakultetu u Sarajevu (1958–1992) i Novom Sadu (1992–1995). Radio je kao gostujući profesor na univerzitetima u Blumingtonu (Indijana, SAD, 1963–1964), Oksfordu (1975–1976), Berkliju (1981), Londonu (1987) i Seulu (univerzitet Hankuk, 1995). Posle odlaska u penziju 1995. predavao je englesku književnost na filozofskim fakultetima u Nikšiću, Banjoj Luci, Srpskom Sarajevu i Beogradu. Pisao je o engleskoj književnosti i evropskom romanu (Trijumf inteligencije, Beograd, 1963; Humor i mit, Beograd, 1968; „Engleska književnost dvadesetog veka”, Engleska književnost 3, ur. Veselin Kostić, Beograd, 1984, 1991; Hirovi romana, Sarajevo, 1988; Engleski pesnici dvadesetog veka, Beograd, 2002; Engleski romansijeri dvadesetog veka, Beograd, 2003). Obrađivao je i teme iz područja jugoslovenskih književnosti (Naš junački ep, Beograd, 1974; Putevi reči, Sarajevo, 1978; Pripovetke Ive Andrića, Beograd, 1983; Viđenja i snoviđenja, Sarajevo, 1986; Pripovetka 1945–1980, Biblioteka „Istorija književnosti BiH”, Sarajevo, 1991; Postanje epa, Novi Sad, 1998; Njegoš u engleskoj i američkoj kulturi, Podgorica, 1999; Vječna zublja, 230 Beograd, 2005; Vavilonski izazovi, Novi Sad, 2007; Odjeci reči, Beograd, 2009), a objavio je i jednu zbirku putopisa (Po belom svetu, Novi Sad, 1997). Na engleskom jeziku objavio je izbor i prevod jugoslovenskih pripovedaka (Yugoslav Short Stories, World‘s Classics, Oxford, 1966), studiju o našoj narodnoj poeziji (The Epic in the Making, Clarendon Press, Oxford, 1980), kao i nekoliko članaka, uglavnom o našoj narodnoj poeziji i, posebno, o odnosu između umetničkog i narodnog stvaranja, u univerzitetskim publikacijama u Oksfordu, Tibingenu, Dablinu, Upsali, Stokholmu, Notingemu, Mineapolisu (Minesota, SAD), Helsinkiju, Londonu, Seulu, Kolumbusu (Ohajo, SAD) i Njujorku. Dobitnik je Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva (1969) za knjigu Humor i mit, nagrade izdavačkog preduzeća Svjetlost za knjigu Putevi reči (1979), BIGZ-ove nagrade za najbolji prevod objavljen u BIGZ-u 1986/1987. godine (S. Ruždi, Deca ponoći – prevod u saradnji sa Zoranom Mutićem), nagrade za životno delo Društva književnika Vojvodine (2002), Povelje Književni vijenac Kozare za „ukupan doprinos srpskoj književnosti i kulturi” (Prijedor, 2005), nagrade Laza Kostić „za esejistiku i nauku o književnosti” za knjigu Vječna zublja (Novi Sad, 2006), Vukove nagrade „za izuzetan doprinos razvoju kulture u Republici Srbiji i svesrpskom kulturnom prostoru” (Beograd, 2006), nagrade Laza Kostić „za esejistiku i nauku o književnosti” za knjigu Vječna zublja (Novi Sad, 2006), kao i nagrade Đorđe Jovanović za „esej i kritiku” za knjigu Vavilonski izazovi (Beograd, 2008). Redovni je član Srpske akademije nauka i umetnosti, kao i član van radnog sastava Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske. Od 1992. godine živi u Novom Sadu.
Možda će vas zanimati i drugi artikli iz Akademska knjiga asortimana.
