Istorija jedne samoće: poezija i proza Danice Marković - Zorica Hadžić

Danica Markovic, pesnikinja i prozni pisac, u srpsku književnost ušla je na velika vrata: kao formiran pisac. (U tome su bili saglasni i tako različiti kritičari kao što su Jovan Skerlic i Antun Gustav Matoš.) U srpskoj književnosti aktivno je prisutna u prve tri decenije XX veka, medutim, njeno delo nije bilo jednako inspirativno niti jednako prisutno tokom te tri decenije. Za nju se može reci da je svojom poezijom obeležila prvu deceniju XX veka. Uz Dragišu Vitoševica, koji je ostavio kapitalnu studiju Srpsko pesništvo 1901-1914, tom periodu su, pored niza manje-više poznatih autora, u naše vreme, dužnu pažnju posvetili Predrag Palavestra, Miodrag Pavlovic, Radomir Konstantinovic, Slavko Gordic… Zorica Hadžic je svoj rad ispisala na tragu čitanja Dragiše Vitoševica, s tom razlikom što se, poštujuci Vitoševicev okvir, koncentrisala na čitanje samo jednog pesnika. Na taj način revidirala je neke Vitoševiceve ocene (na primer, poglavlje o samoci Danice Markovic, koju on nije dovoljno istakao), zatim je otkrila neke nove, potisnute slojeve u poeziji Danice Markovic (na primer, deo o rodoljubivoj poeziji), ali je, što je prirodno, i obogatila Vitoševiceva čitanja.

– Iz recenzije