Sirene ne primaju keš

Prva zbirka poezije Lene Petrović kao da nije prva: nema jezičkih viškova, zagušljivih rečenica, inverzija i zastarelih ukrasa. Jezik je majstorski izbrušen, rečenice su prozračne, precizne, istančane. Ali teme nisu tako lake, pa je pravo umijeće kako autorka u ovako nesentimentalan poetski jezik uzglobljuje sve te sadržaje od porodičnih užasa do (drugih) užasa kapitalizma. Zbirka je poput interaktivne izložbe globalnog muzeja, uz pomoć koje putujete kroz razgranatu prostornost (od dalekih gradova, preko bolnica do agresivno lijepog betona, kancelarija, predela kojima se normalizira potrošnja) i kroz koju promiču najrazličitiji identiteti (lgbtiq+, beskućnici, migranti, seks radnici, androgini, drag), antičke figure (Atina, Saturn, Hefest, Persefona, Demetra, Eho, Pan, Ikar, Hipnos, sirene, nimfe) i savremene pop-figure (Majkl Džekson, Džulijen Mur, Endi Vorhol, Dejvid Hokni). Najupečatljivija tematska linija je ona koja se tiče porodičnih odnosa, brutalno samoanaliziranih. Moglo bi se reći, na tragu naslova jedne pjesme, da je ovde, umjesto imperativa o kućnom redu, porodica jasno razotkrivena kao kućni nered. I moguće je da su u ovoj poetici odškrinuta vrata i za nešto više od onoga što Tolstoj opisuje kao specifičnosti nesrećnih porodica: kao da se dovodi u pitanje sâma ideja podrazumevajuće biološke ekipe nametnute kao primarne, jer se naziru alternativne zajednice i strukture brige koje su prije svega (slobodno) zasnovane na prijateljstvu i ljubavi. Stoga ove sirene ne primaju keš i nisu potkupljive, upravo zato što beskompromisno dovode u pitanje sve što se kroz geste normaliziranja uspostavljalo kao normalno. Ove sirene ne mame pevanjem, već fantastičnim poetskim jezikom koji se usuđuje propitivati.

Maja Solar